Όταν νομίζω ότι δεν απαιτώ/δεν ζητώ επειδή δεν το κάνω με λόγια. Σε αυτές τις περιπτώσεις συλλαμβάνω τον εαυτό μου να απαιτεί/να ζητά με όχι λιγότερο άμεσο τρόπο-ίσως και πιο άμεσο. Ζητώ/απαιτώ με τη στάση μου και γίνεται με αυτόν τον τρόπο η απαίτηση πιο φορτική για μένα και με καταβάλει ψυχολογικά. Ζητώ απαιτώ με τη συμπεριφορά μου λοιπόν-όντας καλός. Ουσιαστικά τους φωνάζω: Ούι! Κοίτα πόσο καλός είμαι, κοίτα πόσο συνεπής. Μου οφείλεις ανταμοιβή!
Και πόσο βασανίζεται κανείς μ' αυτή τη συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί ίσως ξεχνώ το εξής: αισθήματα άλλων για το πρόσωπο σου θα τύχει να τα απολαύσεις-αν όχι- τι νόημα να τα εκβιάσεις; Δεν μιλώ για έρωτα.
Και πόσο βασανίζεται κανείς μ' αυτή τη συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί ίσως ξεχνώ το εξής: αισθήματα άλλων για το πρόσωπο σου θα τύχει να τα απολαύσεις-αν όχι- τι νόημα να τα εκβιάσεις; Δεν μιλώ για έρωτα.
