Στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας, που ήταν η μόνη εκεί γύρω και περικλειόταν μόνο από μονοκατοικίες, τουλάχιστον για όσο έβλεπε το μάτι σου, ήταν ένα φως αναμμένο. Η πολυκατοικία ήταν ήδη παλιά, πέντε ορόφους ψηλή, με ρυτιδιασμένους σοβάδες στην όψη της. Σ' αυτόν τον πρώτο όροφο τέσσερα πρόσωπα έπαιζαν χαρτιά. Ανάμεσα τους ήμουν κι εγώ. Καθόμασταν στην κουζίνα -σ' ένα ογκώδες ξύλινο τραπέζι, με λίγο άβολες καρέκλες, ξύλινες κι αυτές- και ο φωτισμός στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο χαμηλός απ' ότι νόμιζε κανείς βλέποντας τον έξω απ' την πολυκατοικία. Ήταν ένα κίτρινο φως που πήγαζε απ' τον πάγκο της κουζίνας ο οποίος ήταν στα δυο μέτρα απ' το τραπέζι μας. Ήταν μάλλον σκοτεινά εκεί μέσα.
25.8.11
1
Κι όταν τελικά το βρήκα, το πήρα. Δεν ήταν αυτό που έψαχνα, όμως προσποιήθηκα χαρά. Κι άλλωστε πόσος κόσμος θα πονούσε αν πρόδιδα την απογοήτευση μου! Όλοι είχαν κινητοποιηθεί, όλοι δούλευαν για μένα. Και τώρα χαίρονταν με τη χαρά μου. Πόσο αφελής ήμουν; Σήμερα δεν είμαι στ' αλήθεια χαρούμενος;
14.8.11
Περί 2
Μπορώ να φανταστώ πολλά κακά. Μπορώ να φανταστώ να διψάω. Μπορώ να φανταστώ να πεινάω. Μπορώ να φανταστώ να μη βλέπω. Μπορώ να φανταστώ να μην ακούω. Μπορώ να φανταστώ τη χειρότερη αρρώστια. Μπορώ να φανταστώ να μην έχω φίλους. Μπορώ να φανταστώ να μην έχω οικογένεια. Μπορώ να φανταστώ τη γειτονιά μου να μην υπάρχει πια. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς έρωτα.
12.8.11
Αγαπώ το Χαλάνδρι. -2 the project
Αγαπώ το Χαλάνδρι γιατί έχει καλλιτέχνη του δρόμου που διασκεδάζει τα παιδάκια. Και έχει άνετο ΚΕΠ και σαλόνι curva με θέα καταρράκτη-τις τελευταίες μέρες καθαρό. Και kitsch συντριβάνια και τρελούς και ρεματιά και ποδηλατόδρομο και φίλους και τραγικούς και τραγικότατους και είναι πνευματικό. Άντε γαμηθείτε λοιποί τόποι!-κάποιων εξαιρουμένων. pame xal !
the project |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)