Αυτοί που φεύγουν...

Κάθε παρέα έχει τον παραμυθούλη της. Ξέρετε...εκείνο το παιδί που για κάθε θέμα συζήτησης έχει να πει και μια ιστορία προσωπική ή ενός φίλου του απ' το στρατό, απ' τη δουλειά ή απ' οπουδήποτε αλλού. Είναι ένα απ' τα must μιας παρέας. Τα υπόλοιπα μέλη της παρέας δεν ξεχνούν κάθε τόσο να πατάνε το κουμπί του παραμυθούλη (ψηλά στο μπράτσο συνήθως) και να μαζεύονται γύρω του, έτοιμοι ν' ακούσουν μια νέα ιστορία, έτοιμοι να ταξιδεύσουν σε νέα μέρη, να μπουν στον κόσμο των συναισθμάτων, να ταυτιστούν με τους ήρωες της ιστορίας και να νιώσουν και οι ίδιοι την περιπέτεια.
Δυστυχώς εμείς χάσαμε τον δικό μας παραμυθούλη. Και θα πρέπει να ζήσουμε χωρίς ιστορίες, χωρίς πάθη, χωρίς όλα αυτά που περιέγραψα πιο πάνω για το επόμενο εξάμηνο... Ο παραμυθούλης μας άνοιξε τα φτερά του και ξεκίνησε για μια νέα περιπέτεια ως βοηθός του Έκτορα Μποτρίνι για να μάθει τα πιο απόκρυφα μυστικά της ιταλικής και όχι μόνο κουζίνας,για να δαμάσει τις γεύσεις και να μας τις προσφέρει στο πιάτο ανύμπορες πλέον να αντιδράσουν και έτοιμες να γεμήσουν τα στομάχια μας. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι η πίστη μας πως ο παραμυθούλης θα γυρίσει απ' αυτή την περιπέτεια γεμάτος νέες ιστορίες. Ανυπομονούμε να πατήσουμε ξανά το κουμπί...